عنجر لبنان: خرابه های میراث دوران امویان

شهر عنجر توسط خلیفه ولید اول در آغاز قرن ۸ تاسیس شد. ویرانه های شهر نشان دهنده طرح مهندسی بسیار منظمی است که یادآور کاخ-شهرهای دوران باستان است و شاهدی بر برنامه ریزی شهری در دوران امویان است. عنجر به همه مخروبه بودنش شکوه دوران قدیم را به یاد می آورد.

ارزش جهانی شهر عنجر:

این شهر که در طول دوره اموی در حکومت خلیفه ولید بن عبد الملک (۷۰۵-۷۱۵) تاسیس شد، نشان دهنده تمدن برجسته امویان است. عنجر مثالی از یک مرکز تجاری داخلی است که در تقاطع دو مسیر مهم قرار دارد: یکی از بیروت به دمشق و دیگری با عبور از بقاع از حمص به تیبریاد می رود. محل این شهر باستانی توسط باستان شناسان در پایان دهه ۱۹۴۰ کشف شد. کاوش و حفاری شهری را احاطه شده با دیوار و چهل برج، در یک منطقه مستطیلی (۳۸۵ در ۳۵۰ متر) نشان داد.

ساختار معماری:

ساختمانهای عمومی و خصوصی با توجه به طرح دقیقی ساخته شده اند: کاخ بزرگ خلیفه و مسجد در سمت جنوب شرقی بیشترین قسمت منطقه را به خود اختصاص داده اند. کاخ های کوچک (حرم) و حمام در شمال شرق واقع شده اند تا عملکرد و تخلیه فاضلاب تسهیل شود. محل های عمومی و محله های مسکونی در شمال غرب و جنوب غرب توزیع شده اند. ویرانه های شهر توسط دیوار و ستون  های کاخ اموی احاطه شده است. این سازه های باقی مانده عناصر تزئینی و یا معماری دوران روم را با خود به یادگار دارند.

سرنوشتی غم انگیز:

ساخت عنجر هرگز به پایان نرسید و تنها دوره ای کوتاه از شکوه را تجربه کرد. در ۷۴۴، خلیفه ابراهیم، ​​پسر ولید، شکست خورد و پس از آن شهر نیمه ویران عنجر متروکه گشت. بنابراین بقایای این شهر مخروبه مثال منحصر به فردی از برنامه ریزی شهر در قرن ۸ است. این شهر که در آغاز دوره اسلامی ساخته شده است، نشان دهنده گذار از فرهنگ بیزانسی به هنر اسلامی است و این امر از طریق تکامل تکنیک های ساخت و ساز و عناصر معماری و تزئینی ممکن گشته است که در آثار تاریخی مختلف مشاهده شده اند.پس از سال ها متروکه بودن، عنجر در سال ۱۹۳۹ با چند هزار پناهنده ارمنی از منطقه موسی داغ مجددا مسکونی شد. مناطق اطراف عنجر به نام های منطقه موسی داغ نام گذاری شدند: حاجی حبیبلی، کبوسیه، واکیف، خدر بک، یاگونولوک و بیتیاس.

امروزه خرابه های عنجر مقصد عمده گردشگری در لبنان به شمار می رود. فراموش نکنید که دیدار از لبنان بدون رفتن به عنجر نیمه تمام رها شده است.

منبع

unesco